Sevgi bitmeyen bir şey değildir. Sevgi köreltilebilir. Sevmesini bilmeyen zalim ellerde buz kesip kırılır sevgi. Bazen uzaktan, hiç sahip olmadan severiz bir şeyi. Sadece hayalini kurarak bağlanırız. Bazen de onu tadarız, onu sevmenin nasıl bir his olduğunu anlarız öyle bağlanırız. Başta çok istediğimiz şeye sahip olamayınca, önce içten içe yanıp tutuşuruz, onu deli gibi isteriz. Sonra ona ulaşamayacağımızı anlar, daha azıyla yetinir, hayaline sarılırız. Yavaş yavaş sahip olamadığımız şey gerçekliğini yitirir gözümüzde.
Olmayan bir şeye bağlanmışız gibi gelir. Boşa kürek çektiğimizi, delirdiğimizi düşünürüz. Normal olma isteği kaplar içimizi. Başta sevme, sevdiğine sahip olma arzusu; zamanla ondan kurtulma isteğine dönüşür. Hatta sıkılırız onu sevmekten. Onu istemekten yoruluruz. Dikkatimiz başka yönlere kayar. Eski halimize dönmeyi bekleriz, onun varlığından haberdar olmadığımız zamanlara...
En sonunda sanki var olmamış gibi olur hayatımızda, aklımızda. Öyle ki, başkaları bahsedince hatırlarız bulanıkça. Ancak hiçbir zaman o eski arzuyu hissedemeyiz içimizde. Bir zaman sonra başkalarının dilinden de duymak istemeyiz onu. İçimiz sıkılır duyunca ve hafızamızdan tamamen silinene kadar kazırız anılarını.
(DİPNOT: Bu yazıdaki "sevilgen" bir sevgili ya da kişiden değil, bizi kendine bağlayan herhangi bir şeyden bahsetmektedir.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder